Moja przygoda z pewnym portalem

Na początku, gdy zakładałem internet, byłem stanowczym przeciwnikiem
jakichkolwiek znajomości nawiązanych w wirtualnym świecie. Wiele się mówiło, o różnych
przepadkach, że ludzie na czatach podają się za kogoś innego, niż są
naprawdę, ale chciałem mieć internet, by rozwijać swoją wielką pasje, jaką
jest muzyka. Ach, ile ja nocy nie przespałem tylko dlatego, że znalazłem
coś ciekawego o ulubionym zespole, lub teledysk. Po pewnym czasie, gdy
już wszystko co mnie interesowało przeczytałem, obejrzałem chyba tysiące
teledysków, zacząłem się zastanawiać, co dalej zrobić z wynalazkiem, który zrewolucjonizował sposób komunikowania się między ludźmi. Właściwie po co mi internet?-pytałem samego siebie...
Moja siostra pisała na różnych czatach a szczególnie na czaterii. W którąś
niedziele dałem się namówić na samodzielne wejście na czat do pokoju
dla niepełnosprawnych. Muszę przyznać, że spodobało mi się na tyle, by
stać się stałym bywalcem tego wirtualnego pokoju. Wszystko było ładnie, pięknie,
tylko dość często wchodziły różne osoby i strasznie wyzywały pozostałych użytkowników w tym również i mnie. Ponieważ nie lubię chamstwa i sam nie używam języka brukowego, strasznie bolało jak pisali o nas kaleki itp.
Któregoś dnia po takiej dość poważnej „akcji” kolega podał mi adres nowej, nieznanej strony mówiąc, żebym nie siedział tu. Ja wielce
ostrożny ze względu na wszelkie wirusy itp., pomyślałem że dał mi stronę
z wirusami. Lecz moja ciekawość wygrała. Kliknąłem na link, i moim oczom
pokazała się strona Internetowego Portalu Osób Niepełnosprawnych. Od
razu uderzyła mnie oprawa graficzne, ciepła, bardzo dużo różnych zdjęć
użytkowników, forum, na którym były ciekawe tematy oraz czat, na który
postanowiłem wejść.
I tak właśnie zrobiłem. Mimo, że było mniej osób niż na Interii, to
pierwszą rzeczą którą dało się wyczuć, to że osoby nie tylko znały się
„wirtualnie”, ale to były realne znajomości. I to właśnie zdecydowało, że
stopniowo wycofałem się z interii.
Początkowo było bardzo ciężko nawiązać znajomości, nawet przez chwilę
chciałem wrócić na Interie, ale kilka osób przekonało mnie, że z czasem
będzie lepiej. I było tak jak mówili. Im więcej pisałem, tym więcej osób
mnie rozpoznawało, powoli zawiązywały się pierwsze znajomości, które z
czasem przerodziły się w przyjaźnie. Nie lada wyzwaniem było pierwsze
regionalnie spotkanie w Katowicach, które odbyło się styczniu, czyli dwa
miesiące od wejścia na IPON. Pamiętam że bardzo się bałem, ale zarazem
byłem bardzo podniecony, że poznam osoby na żywo, które na czacie były
tylko nickami. Wszedłem do kawiarni, gdzie spotkanie się odbywało i
zostałem bardzo serdecznie przywitamy przez osoby, które były tam. Już
nie byłem dla nich tylko nickiem, ale równym kolegą.
Śmialiśmy się, rozmawialiśmy na różne tematy, między innymi o tym jak
powstał Ipon. Teraz, po tych latach, uważam że to spotkanie było jakimś
małym krokiem w samodzielność. Byłem bardzo szcześliwy i dumny z siebie,
że w ogóle odważyłem się na ten krok. Po spotkaniu już było mi łatwiej
pisać na czacie.
Z miesiąca na miesiąc czułem się coraz bardziej pewniejszy siebie,
miałem coraz więcej znajomych. Wszystko było pięknie, lecz gdzieś w
świadomości wiedziałem, że muszę zrobić jeszcze jeden krok w kierunku
dalszego rozwoju siebie samego.
Mianowicie jechać na zlot portalu. Na spotkaniach miałem możliwość zobaczyć kolegów tylko z danego regionu, a na zloty przyjeżdzają ludzie z całej Polski.
Znajomi z czatu przez dłuższy czas dość intesywnie namawiali mnie żebym jechał i dał się im poznać, lecz ja podchodziłem do tego sceptycznie. Aż w końcu mniej więcej dwa lata od wejścia na IPON, padła decyzja, „Tak, jadę na zlot”.
Dokładnie pamiętam uczucie jakie towarzyszyło mi rano w dzień wyjazdu. Byłem bardzo szczęśliwy ale jednocześnie pojawiała się obawa, jak ludzie, których znam z wirtualnego świata odbiorą mnie w rzeczywistym świecie. Mówię niewyraźnie, więc co będzie jak przez to zostanę wyśmiany i odtrącony przez grupę. Wszystkie negatywne myśli zniknęły już po przybyciu na miejsce zlotu. Szczerze nie spodziewałem się aż tak miłego i ciepłego przywitania przez „starych wyjadaczy”. Nawet jeden kolega przywitał mnie hasłem „Witaj na pokładzie”, wtedy naprawdę poczułem się o wiele pewniej. Przez cały pobyt czułem się wyśmienicie. Wspólne zabawy, rozmowy aż po świt sprawiły, że poczułem się jak w rodzinie. Lecz to co fajne szybko się kończy, tak szybko zleciał zlot. Bardzo ciężko było się pożegnać i wrócić do rzeczywistości.
Po przyjeździe do domu, jak już moje emocje opadły, poczułem w sobie, że na zlocie nie tylko poznałem ludzi, i wyśmienicie się bawiłem, ale z zakompleksionego chłopaka który jechał na zlot, powoli stawałem się bardziej pewniejszy siebie, który zaczyna pozbywać się własnych kompleksów. Również na zlocie poznałem osoby, które podobnie jak ja mają takie same gusta muzyczne, którymi już po powrocie do domu wymienialiśmy się na forum i czacie. Przed wyjazdem ktoś mi napisał, że jeśli raz pojadę na zlot, to już będzie mnie ciągło, aby jezdzić regularnie. I miał racje.
W tym miesiącu, mija 6 lat od kiedy zalogowałem się na IPON. I do tej pory, gdy jeżdze na zloty odczuwam taką samą adrealine jak w czasie mojego pierwszego zlotu, są samą radość z możliwości spotkań ludzi w rzeczywistym świecie. IPON stał się moją pasją i sposobem na życie

Jacuś

Czujesz już milutkie ciepło, ogrzewa Twoje ciałko

Słyszysz, jak Twoi bracia wołają Cię do wiecznej zabawy

Powoli idziesz tam, za most, gdzie jest pole dorodnej kończyny

Dzięki Ci że byłeś u Nas, za chwile zabawy, uśmiechu

Myślę, że kiedyś Tam się spotkamy... :-)

Mały Wojownik

Mały wojownik walczy do końca

A gra jest poważna

Mały wojownik, nie chce już iść za tęczowy mostek

Chociaż brak mu sił

Chce jeszcze chodź przez moment czuć

Miłość którą mu dałem

Ja i Kuba

Dobrze jest Nam ze sobą w jednym domku

Ty wielki, chodź malutki indywidualista

I Ja, mały człowiek wrzucony w wielki wir życia

Jak bracia mamy wspólne cechy

Idziemy zawsze swą ścieżką,

Samotni, Ty z wyboru, Ja bo On tak chce

W dzień opiekuję się, daje Ci wszystko co potrzebujesz

Czyli wodę, jedzonko oraz spokojny sen.

Ale gdy po ciężkim dniu wracam już po zmroku do domu

Ty wypatrujesz mnie, jakbyś naprawdę martwił się o mnie

Wchodzę do pokoju, blask światła pada na Twój domek

I telepatycznie dajemy sobie znak, że wszystko jest ok :)

Kim jest..

Kim jest Ta twarz, nikomu niepotrzebna
Kim jest Ta dusza, skazana na pustkę
Czym jest to serce, krwawiące z samotności
Czym są marzenia, marzenia które palą się na stosie zapomnienia
Przejść na tamtą stronę i zadać ból najbliższym
Pozostać, uśmiechając się, i umrzeć za życia

We dwoje

Jeśli pisana mi jest samotność

To tylko samotność we dwoje

Rano w milczeniu zjeść śniadanie

Bez słowa zanurzyć się w tłum

I iść prosto przed siebie

Po całym dniu pracy

Wrócić do domu w przekonaniu że

Ktoś, kto z niecierpliwością czeka

By podzielić się mijającym dniem

Kobieta

Kobieta jest siostrą samego szatana

Posiada umiejętny dar łapania w swoje szpony

Kusi swą inteligencją, seksapilem gestem

Gdy już wydaje Ci się, że już masz ją Tylko dla siebie

Dokonuje ostatecznego ciosu, niszczy Cie bezpowrotnie

Kobieta jest siostrą samego szatana

Wiesz dobrze, że nigdy nie będziesz z nią

Ale za jedna noc z nią oddasz swe życie

Zachwycać się jej boskim, nagim ciałem

Czuć chociaż przez chwile, że jesteś coś wart

Nergal

Od początku wiedziałeś co chcesz robić

Swą wizje świata, w którym każdy człowiek jest wolny

Myśli, kocha robi co sam chce, bez zniewolenia

Ciężką pracą, zaparciem doszedłeś tam gdzie nie każdy może

Twoja scena, Twoja bitwa, Twoja wolność

Gdy przeznaczenie zesłało białą Dame

Źeby złamać cię

Nie poddałeś się, jak prawdziwy wojownik

Rozegrałeś wojnę, którą zwyciężyłeś

Sam

Samotność jak dla Ciebie

Nikt nie zaprzeczy, że tak nie jest

Już na początku to jest przykazane

Spada to jak plaga na nielicznych

Bóg wybiera bez namysłu przydzielając dobrego pięknego anioła

Lubi przyglądać się jak umierasz za życia

Jesteś jak Odyseusz który nigdy nie wróci do swej Itaki

Uśmiechasz się do wszystkich a w środku coś cie niszczy

Przyjaciel

Przyjaciel nie musi być blisko Nas

Przyjaciel rozumie bez zbędnych słów

Jest zawsze na właściwym miejscu

Zaraża optymizmem, pokazuje,

że otaczający świat jest dobry,

Tylko trzeba umieć z niego brać ile się da

Łzy

Nigdy więcej nie zobaczę słońca. Jeśli otworze oczy widzę mrok.
Moje uszy są martwe, to cisza objęła mnie
Swoim czarnym płaszczem i rani do krwi
Moje gorzkie łzy są jedynym kompanem życia

Maska

Co dzień rano po przespanej nocy spoglądam w lustro i wydaje mi się, że zależnie od dnia przybieram różne maski. Maska spokoju i pewności, nie ma takiej rzeczy która mi się nie uda, wszystko przyjdzie z czasem, więc tylko być sobą i czekać na to. Maska człowieka zakompleksionego. Człowieka, który pomimo że, zna opinie na swój temat, nie wierzy w siebie. Nie oszukujmy się, mowa to podstawa w tym świecie a moją jest kiepsko przy pierwszym spotkaniu, może przez to czasami czuje się trochę na uboczu świata. Maska małego człowieka, po części wiąże się z poprzednią. Wtedy sam w swych oczach widzę lęk, strach, przeklinam moje życie. Wyobrażam sobie wtedy świat w czarnej barwie, bez nikogo, kogo kocham ja siedze sam w fotelu w pustym domu i czekam na swój koniec. Ale przecież tylko słabi ludzie mają tą maską na stałe, a ja nie zaliczam się do nich, bo nie chcę. Nie chcę zbudzać litości u każdego kto się na mnie popatrzy, bo mówię tak jak mówię. Niech mnie oceniają za wiedzę, którą mam.

Uff wyrzuciłem to z Siebie, lepiej mi o wiele. Idzie powoli wiosna, wszystko rodzi się do życia ja też przecież tyle mam do zdobycia a prawie nic do stracenia. W marcu jade zaś na zlot do Zakopanego, naładuję się pozytywną energią, A co tam się będzie działo to już po zlocie Wam napiszę:))

Pochwale się :)

Moje wiersze trafiły do szkolnej gazetki mojego liceum. I właśnie z tego miejsca serdecznie dziękuję Pani Aldonce, za tą możliwość.

Marzyciel

Jestem marzycielem, żyję swoim życiem
Wciąż próbuje zrozumieć świat.
Chodź ma dużo przyjaciół
Wie, że jest tylko małym samotnym człowiekiem

Cierpienie

Nie chciałbym żeby ktoś widział jak płacze

Jak pokazuje całemu światu moją słabość i ból

Siedzę w starym bujanym fotelu w około mnie pustka

Samotność obejmuję mnie swym mrocznym płaszczem

Marzenia o kimś bliskim, ciepłym spojrzeniu, ognisku spaliły się na proch